Het begon al met het maken van mijn studiekeuze. Ik bleef maar twijfelen en had er een loopbaantest voor nodig om de knoop door te hakken. Oké, het werd de bachelor Personeelwetenschappen, maar eigenlijk was ik ook daarvan niet 100% overtuigd. Ik zag het nut van de meeste vakken niet in en ondanks dat mijn cijfers wel goed waren, bleef dat knagen. Al tijdens de studie keek ik verder, misschien toch een acteeropleiding, de kleinkunstacademie? Tegelijkertijd voelde ik me ook enorm onzeker. Kon ik dat wel? Waarin ben ik nou eigenlijk echt goed? Ik had veel vragen aan mezelf en wist de antwoorden niet. Toch wist ik de bachelor af te ronden en ik maakte met mezelf een afspraak: vanaf nu doe ik alleen nog maar wat ik zelf leuk vind en volg ik mijn hart. Na een zomer werken op een motorcamping in Frankrijk (ik ondernam gelijk actie), werd ik tot mijn verrassing toegelaten tot de Koningstheateracademie. Dit was waar mijn hart lag! Acteren, schrijven, zingen, het kon niet op.
Tot ik na een paar maanden mezelf tegenkwam. Mijn onzekerheid stak de kop op en ik besloot na mijn propedeusejaar te stoppen, want ik kon niet meer. Wat volgden waren drie tussenjaren van zelfreflectie, werken en reizen. De zomer die hierop volgde stond in het teken van veel denken en in goed overleg met mezelf heb ik het tweede jaar van het Koningstheateracademie gevolgd.
Nog voor ik goed en wel was begonnen, hoorde ik me echter alweer zeggen: shit zie je wel. Ik heb toch de verkeerde keuze gemaakt. De eeuwige twijfel bleef me nog altijd achtervolgen. Tot aan het einde van dat schooljaar.
Toen ik namelijk voelde dat ik na dit jaar definitief wilde stoppen met de opleiding, was dat omdat ik voelde dat ik wat anders te doen had. Dat ik actief een bijdrage wilde leven aan een betere wereld en niet alleen erover wilde praten of toneelspelen, maar vooral wilde doén. Het besluit was krachtig en ik was geen moment uit het veld geslagen.
Het was alsof het leven me een handje wilde helpen. Vlak erna kwam ik in aanraking met de term sociale innovatie; het vernieuwen van de manieren waarop we met elkaar omgaan en hoe we samenwerken. Tijdens een innovatie-evenement in opdracht van de provincie Noord-Brabant voelde ik wat ik nog nooit eerder had gevoeld: ik zat 100% op mijn plek.
Ik herhaal! Ik zat 100% op mijn plek. Voor iemand die stad en land heeft afgereisd om het te vinden, die jarenlang heeft gezocht naar wat ze te bieden heeft, was dit een mijlpaal. Een flinke.
Sinds dit moment is er iets fundamenteels in mij veranderd. In plaats van me af te zetten tegen de maatschappij en het bedrijfsleven – want er was toch geen plek voor mij, besloot ik eraan deel te nemen om het zelf te ervaren. Topkeuze!
Alle studies die ik heb gevolgd, banen die ik heb gehad en reizen die ik heb gemaakt, hebben bijgedragen aan waar ik nu sta en wie ik nu ben. Mijn twijfel heeft plaatsgemaakt voor vertrouwen. Je kunt je waarschijnlijk voorstellen dat dit een enorme rust geeft. Ik heb leren voelen wat me te doen staat en mijn lef ontwikkelt om de stappen te zetten die ik te zetten heb.
Het is mijn missie om zoekende zielen te helpen om hun eigen plek in de maatschappij te vinden én te ontwikkelen. Ik weet als geen ander hoe het is om niet te weten wat je precies wilt en waar je plek is. En weet je? Er is een aannemelijke kans dat dit komt, omdat je die plek zelf te creëren hebt. Het geheim van de chef zit ‘m in het volgen van je nieuwsgierigheid en plezier en het zoveel mogelijk zijn van jezelf. 😉
Ellen Temmink in vijf woorden: enthousiast, ongeduldig, inspirerend, onbevangen en een grappenmaker.
Zelf ontwikkel ik de Impactboerderij. Een plek waar we teruggaan naar de basis en de relatie tussen mens en natuur herzien. Tegelijkertijd is het een onderneming waarin ik alles wat ik leuk en belangrijk vind kan combineren…
De wereld heeft harder dan ooit gedreven mensen nodig die wat moois willen bijdragen aan de wereld én daarin actie ondernemen.
Als je me zou kennen, zou je weten dat:
Via de knop hieronder kom je direct terecht in mijn online agenda waar je een tijdslot kunt reserveren.